Ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν βλέπει τη φύση σαν έναν υπηρέτη προορισμένον να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ανθρώπου. Η Φύση και γενικά ο Κόσμος , αποτελεί το πρόσωπο της θεϊκότητας και ως εκ τούτου θεωρείται ιερός. Ο άνθρωπος, σαν μέρος του όλου, άλλοτε συνεργάτης άλλοτε ανταγωνιστής μέσα στην ευλογημένη αιώνια πάλη του Κόσμου, πρέπει να θεωρεί οτι στον Κόσμο που ζεί ζουν και οι θεοί του και δεν είναι ένας «τόπος εξορίας» που θα τον οδηγήσει σε έναν παράδεισο μιας άλλης ζωής.

Απο εδώ πηγάζει η «φυσική ευσέβεια» την οποία αισθάνεται ο Εθνικοσοσιαλιστής μέρος της οποίας αποτελεί και ο σεβασμός του περιβάλλοντος.

Συνεπώς ο άνθρωπος πρέπει να ενεργεί σύμφωνα με τη κοσμική τάξη και όχι με την οικονομία και τους «νόμους » της όπως γίνεται σήμερα.

Από αυτή την ασυμφωνία πηγάζει όλη η «αταξία» που διέπει τις σημερινές κοινωνίες και από την οποία δυστυχώς γίνονται αντιληπτά στο λαό τα πλέον κραυγαλέα συμπτώματα της, που ένα απο αυτά είναι και η καταστροφή του περιβάλλοντος. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η καταστροφή αυτή είναι ένα ακόμη σημάδι παρακμής των δυτικών κοινωνιών και μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με μία ριζική μεταβολή του τρόπου σκέψεως και δράσεως στα πλαίσια μιας Εθνικοσοσιαλιστικής κοινότητας.