Πρώτη Μαΐου

 Η επέτειος του Εργατικού Κινήματος. Η επέτειος που σφράγισε την (προσωρινή) πτώση του Τρίτου Ράιχ, την (προσωρινή) πτώση της Εθνικοσοσιαλιστικής Ευρώπης και την αρχή της παρακμής για τη Λευκή Ευρώπη. Από τα γεγονότα στο Σικάγο, αυτά της απεργίας μέσω της οποίας η εργατική τάξη απαίτησε και διεκδίκησε τα εργασιακά της δικαιώματα, ώς το Σήμερα, σε μια Ευρώπη που παρακμάζει, είναι εμφανής η ανάγκη της επαναφοράς των Εθνικών Σοσιαλιστικών θέσεων και αξιών στις συνειδήσεις του Λευκού Ανθρώπου, η αξία της Εργασίας ως βασικό μέσον εξύψωσης σώματος και πνεύματος σ'έναν κόσμο που ασφυκτιά κάτω από την τυρρανική σκιά του Καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Η Εργασία είναι μια δήλωση ενάντια στον Εχθρό των λαών, μια αντίδραση για ανεξαρτητοποίηση και αυτονομία των εθνών.
Κι όμως, τη σημερινή μέρα έχει καπηλευτεί (ποιός άλλος;) ένας άλλος μεγάλος εχθρός του λαού. Η Αριστερά. Τα αριστεριστικά κινήματα ζουν στην πλάνη πως μόνο εκείνα εκπροσωπούν την εργατική τάξη, πως μόνο εκείνα αγωνίζονται ενάντια στον Καπιταλισμό, πως μόνο οι μετέχοντες αυτών πνίγονται στη δίνη της ανεργίας, των άδικων και άτυπων συνθηκών εργασίας, της κακομεταχείρησης από τους μεγάλους οικονομικούς ηγέτες. Ξεχνούν όμως, πως οι δικοί τους Ηγέτες αγκάλιασαν τον Μαρξισμό και τον Καπιταλισμό. Ξεχνούν, πως ο μοναδικός Ηγέτης, ο πραγματικός Ηγέτης που αντιτάχθηκε στη ζοφερή πραγματικότητα της Κεφαλαιοκρατίας ήταν ο άνθρωπος που δολοφόνησαν εμμέσως μα με τα ίδια τους τα χέρια: ο Αδόλφος Χίτλερ.